Ik heb het boek in het Engels gelezen (de originele titel was “Get a life”) en ik moet zeggen dat het veel moeite kostte. Niet zozeer vanwege moeilijk woordgebruik, maar zowel qua schrijfstijl als qua inhoud kon het me echt niet boeien. Het, naar mijn gevoel, heel hakkerige schrijven zorgde voor een moeizaam lezen, en ik had nooit het gevoel dat ik in het boek gevangen raakte. De totale inconsistentie en incorrectheid van de stralingsbehandeling hielp daarbij niet echt: ik heb me mateloos geërgerd aan de makkelijke manier waarop Gordimer de isolatie van Paul verklaarde, het voelde voor mij aan als de ongelooflijke intellectuele luiheid van geen dokter even om advies gevraagd te hebben (of dat wel gedaan te hebben, maar geen zin om een geloofwaardiger oplossing te zoeken).
Gordimer heeft, en natuurlijk speelde de politiek van Zuid-Afrika in die tijd daar een enorme rol in, de Nobelprijs gewonnen, maar ik denk niet dat dit boek een waardige ambassadeur van haar werk is.
Of ik was niet in de juiste stemming om het te lezen, dat kan natuurlijk ook!